Spreekstoel
Hij liegt. Glashard. Hij liegt op de ergste manier die mogelijk is. En daar verdient hij zijn brood mee. Hij kijkt recht de camera in, een glimlach strak op zijn gezicht. Om hem heen, honderden mensen, die hem luidkeels citeren en bij zijn naam noemen. En hij liegt. Hij liegt zoals alleen hij dat kan, en zoals het alleen in zijn vak mag. Zijn gouden bergen zijn noch goud, noch zilver, noch koper. Zijn gouden bergen zijn amper ijzer.
Ze zijn enthousiast. Hij liegt dan wel, maar iedereen weet het. Het was niet alsof ook maar iemand in de zaal ook maar echt denkt dat hij de waarheid spreekt. Nou, ze denken het misschien wel, maar diep vanbinnen weet iedereen dat hij uiteindelijk zou worden als wat ze verafschuwen. Maar, door de rode kleur van zijn shirt, en de stevige woorden tegen de gevestigde orde verzacht hij de pijn. Hij bezoemt de mensen alles in wat ze willen, maar hij liegt. Ze houden van hem. Hij is een leugenaar, maar hij is wel hun leugenaar.
Hij glimlacht. Hij had loog, zoals alleen hij het kon. En hij had won. Miljoenen mensen waren voor zijn Gouden Bergen gevallen, en nu zat hij op zijn eigen gouden berg. In plaats van alleen liegen voor een hoopje lompe boeren, kon hij nu pas écht liegen tegen mensen die er écht toe deden. Hij was benieuwd, of het net zo makkelijk zou zijn. Hij was bovenalles benieuwd, ofze terug zouden liegen, of ze de kunst van het liegen net zo goed zouden beheersen als hem. Maar hoe het ook liep, hij was er. Zijn leugens hadden hem naar het hoogste niveau getild, en nu had hij macht. Macht om alles tegen te houden wat er gebeurden, macht om alles toe te laten wat er gebeurde. Hij had wat hij zocht.
Zij waren euforisch. Hij had hun voorgelogen, En hij had het zo kundig gedaan dat ze niets vermoedden. Het zou nog tijden duren voordat ze, gedesillusioneerd, als schapen weer achter een andere leugenaar zouden aanlopen. Maar nu waren ze ze tevreden als ze konden zijn, met hun leugenaar. Hij had bereikt wat zij wilden dat hij zou bereiken. Hij zou hun verraden, al zijn principes overboord gooien en hun moeiteloos nog harder voorliegen dan hij eerst had gedaan. En ze vonden het geweldig.
Hij had gelogen. Het was een schande! Hoe had hij nou kunnen liegen?! Hij, die zo betrouwbaar was, die alles beloofde, die alles zou veranderen, die de wereld tot een prachtige plek zou maken. Hij snapte het niet. Hij had toch niet gelogen? Nee, hij had het allemaal goed bedoeld. Hij verzekerde hun, hij had niet gelogen. Maar hij loog weer. Hij had altijd al geweten dat hij loog, altijd al geweten dat hij het nooit zou kunnen. Maar zij hadden het toch ook geweten, dat hij loog. Hij snapte het niet. Was het niet de leugen die regeerde, was het niet hij die moest liegen om te overleven?
Ze waren demonisch. Hoe had hij nou kunnen liegen? Ze hadden al hun vertrouwen, al hun geld, al hun voltallige hebben en houwen op hem ingezet, en hij had alleen maar gelogen. Het kwam niet in ze op, niet eens in de diepste diepten van hun hersenen, dat ze dit eigenlijk allang wisten. Hadden ze echt verwacht dat Hij, een beroepsleugenaar, opeens speciaal voor hun de waarheid zou gaan vertellen. Ja, natuurlijk hadden ze dat verwacht! Ze waren woedend! Hoe had dit stuk verdriet, op zo'n lage manier de wereld kunnen voorliegen
Hij had zo lang geleden nog gelogen. Ach ja, toen, toen hij nog een belangrijk man was, en geen voetnoot uit de geschiedenis, toen wist hij pas wat liegen was. Maar ach, het was vergankelijk, al die macht. Hoe had hij ook kunnen denken dat hij met zijn leugens nog langer zo machtig zou blijven. Het was vast zijn, veel te makkelijke, succes bij het electoraat, wat hem zo overmoedig maakte. Nu zat hij hier, alleen en oud. Vergeten. Wie wil een leugenaar nou in zijn hart sluiten.
Ze waren enthousiast. Er was een nieuwe leugenaar. Och, och, och, wat kon zij liegen. Eindelijk een frisse wind, wisten ze. Eindelijk iemand die veranderingen ging doorvoeren. Ze loog over het onderwijs, ze loog over infrastructuur en ze loog over immigratie. Ze konden hun geluk niet op.